This isn’t gonna be a casual romance ....
it’s gonna be heartbreak / I’m just a little nervous to love you but I want to anyway.
- Karen Jones

Drie jaar geleden bracht de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Karen Jonas uit Fredericksburg, Virginia een plaat uit die "The Southwest Sky and Other Dreams" (2010) heette. Nu komt ze op de proppen met een nieuw album "The Restless". In 2014 debuteerde ze met de release van het album "Oklahoma Lottery" waarna ze gedurende drie jaar samen met gitarist Tim Bray doorheen Amerika reisde om die plaat te promoten. Daarna lanceerde ze met het album "Country Songs" (2016) een opvolger voor die debuutplaat, gevolgd door Butter (2018) en "Lucky, Revisited" (2019), albums waarvan je alle recensies kan terugvinden op deze site. Als u de tel nog niet kwijt bent, dan heeft u al begrepen dat het op 10 maart verschijnende album "The Restless" haar zesde officiële studioalbum is geworden en horen we een singer-songwriter met een scherp oor voor melodie en goed uitgewerkte, observerende teksten. Dit nieuwe album gebruikt dan ook deze sterke punten en zet een aantal grote stappen voorwaarts.

Doorheen deze release zijn er reisverhalen - de mythologie van de Franse stijl duikt op een paar plaatsen op het album op, van de Frans-gekochte meubels op de cover tot de liedjes die zich afspelen in met name genoemde Gallische locaties. Dit voegt een warme sensualiteit toe, wat zich opbouwt en een reeks karaktergestuurde bekentenissen vormt. "Paris Breeze", het openingsnummer, is typerend voor dit gevoel: "it grows suffocating here with you near enough to touch me in the bedsheets, we’re breathing lavender and jasmine and the dust that’s fallen off of some great painting".

Tim Bray en Seth Morrissey, die onlangs met Karen door de UK toerde, zijn beiden op deze release te horen, samen met drummer Seth Brown, plus multi-instrumentalist Jay Starling, en samen creëren ze een warm, volledig complementair, soulvol geluid. Dit uit zich prachtig op de droge flirterige humor van het volgende nummer,"The Breakdown". Muzikaal is het Southern soul, maar tekstueel tekent het karakter met de fijne kritische en tongue in cheek observatie: "this morning out shopping I saw your ex-wife, but I’m not even sure what she looks like, so just to be careful I hid in the frozen food aisle, and I guess I don’t know how you left it with her, but I assume you went through with the divorce, now she’s buying waffles and I’m looking for dessert.”

"Lay Me Down" vervolgt een soulvol pad, met zwevende, klassieke epische gitaar van Tim Bray. Het is een omhelzing van de liefde, ook al gaat het gepaard met liefdesverdriet - hetzelfde nummer (in akoestische vorm) vormt de afsluiting van het album en het werkt anders, maar even goed - de versie met volledige band is een gedurfde verklaring van het aangaan van de liefde, terwijl de akoestische versie een meer intieme, breekbare bekentenis is van hetzelfde sentiment. Twang, gepuncteerd door geborstelde snaren neemt de inzet in de opening van "Elegantly Wasted", en is een lyrisch woordbeeld van Parijse alledaagse decadentie. In "That's Not My Dream Couch", dat volgt, is Jonas' ademhaling, waarbij ze sommige stukjes in het Frans zingt zeer overtuigend.

Halfweg het album is "Forever" een topnummer, het heeft die universaliteit en tederheid, en melodie die het zo zou moeten maken, maar het is tekstueel ook veel te slim voor een cliché. "Rock the Boat", dat volgt, was de eerste single van het album - het begint met een telefoonstem en is een laat-Dylaneske ritmische vertelling. Het is een sterk nummer op zich, maar muzikaal donkerder dan veel van de andere aangeboden nummers."Drunken Dreamer" swingt mee in een Honky Tonk stijl, maar doet die truc van vrolijke melodie - verdrietige gevoelens, geschreven zoals het was, in de nasleep van het overlijden van Justin Townes Earle.

Het herneemt thema's van gedoemde dromen, zoals op "Lay Me Down", maar hier is het op zijn meest expliciet. "We Could be Lovers" neemt een rustige stap terug in tempo en stemming naar het late night deep soul territorium. Wervelende galm op de gitaren, flarden dobro en een nachtelijke zang creëren een wazige sensuele stemming. De dobro gaat verder in "Throw Me To The Wolves" - het nummer is wat meer upbeat dan zijn voorganger, maar we bevinden ons nog steeds in het soulblues gebied. Er is in dit nummer een onvermijdelijkheid over teleurstelling (maar ironisch genoeg bijna een troost) en dit voor het akoestische "Lay Me Down" met zijn kwetsbaarheid afsluit. Karen Jonas blijft op "The Restless" groeien en indruk maken, op een organische en volwassen manier, zowel tekstueel als muzikaal. Ze is een goed bewaard geheim onder onze Rootstime recensenten, maar er is absoluut geen reden waarom deze geschreven recensies niet zouden kunnen overgaan naar iets veel groters. Wij zijn fan !